Fell in love with an alien...

Θα μπορούσε να ισχύει, αλλά σε αυτή τη περίπτωση μάλλον θα ήταν weird enough.  Περίεργη ομοιότητα του mini συρραπτικού της αδελφής μου, με το σιχαμένο Alien που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε.  Ελπίζω να μην είναι και πολύ στη φαντασία μου, διότι τότε τα νέα δεν θα είναι καλά για εμένα :P.  Weird but cute!
Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τσιου τσιου!!

Ο ξαφνιασμένος φίλος...

Προχτές το μεσημέρι είπα να πάρω και εγώ τη μεσημεριανή μου σιέστα, έτσι πήγα στο δωμάτιο και πρώτη μου κίνηση ήταν να κλείσω τα στόρια για να έχω ένα ωραίο σκοταδάκι να κοιμηθώ.  Την ώρα που τα έκλεινα παρατήρησα την σκάλα που χρησιμοποιούμε στο σπίτι για τις διάφορες μικροδουλειές και τα extra σκαρφαλώματα.  Ήταν ακουμπισμένη στον έξω στο μπαλκόνι, ακριβώς στον τοίχο έξω από το δωμάτιο μου.  Και κάπου εκεί, στο σημείο που ενώνονται τα σημεία τις σκάλας, κάτι υπήρχε.  Αινιγματικό και με ένα μεγάλο "Ο" στο σημείο του στόματος.  Ξαφνιασμένη η καινούργια μας φάτσα...

Ταξίδι με το μετρό...

Πολλοί με ξέρετε από το άλλο, το κινηματογραφικό blog που έχω.  Σήμερα μου ήρθε η ιδέα για ένα καινούργιο blog, πολύ πιο αφηρημένο και κάπως διαφορετικό.  Καθώς ήμουν σε ένα βαγόνι του μετρό, χωρίς πολλά ακόμα άτομα μέσα, κοιτούσα χαζεύοντας μπροστά μου.  Και τότε το είδα.  Ένα 'πρόσωπο' να με κοιτάει με ένα αινιγματικό χαμόγελο, ούτε λύπης, ούτε χαράς.  Ένα χαμόγελο μιας απλής ύπαρξης.  Ο πρώτος μου μεταλλικός φίλος, με δυο μάτια και ένα στόμα.  Δεν έχει μύτη, δε τη χρειάζεται άλλωστε.  Τα μάτια του όμως είναι χρήσιμα, πόσους ανθρώπους θα βλέπει καθημερινά...

Πρόσωπα χωρίς πρόσωπα.  Πρόσωπα που μπορεί να τα συλλάβει το μάτι σου, η σκέψη σου και κυρίως η φαντασία σου, γιατί ουσιαστικά δεν είναι 'ζωντανά'.  Αυτό είναι το blogaki μου.  Τόσο απλά...