Ταξίδι με το μετρό...

Πολλοί με ξέρετε από το άλλο, το κινηματογραφικό blog που έχω.  Σήμερα μου ήρθε η ιδέα για ένα καινούργιο blog, πολύ πιο αφηρημένο και κάπως διαφορετικό.  Καθώς ήμουν σε ένα βαγόνι του μετρό, χωρίς πολλά ακόμα άτομα μέσα, κοιτούσα χαζεύοντας μπροστά μου.  Και τότε το είδα.  Ένα 'πρόσωπο' να με κοιτάει με ένα αινιγματικό χαμόγελο, ούτε λύπης, ούτε χαράς.  Ένα χαμόγελο μιας απλής ύπαρξης.  Ο πρώτος μου μεταλλικός φίλος, με δυο μάτια και ένα στόμα.  Δεν έχει μύτη, δε τη χρειάζεται άλλωστε.  Τα μάτια του όμως είναι χρήσιμα, πόσους ανθρώπους θα βλέπει καθημερινά...

Πρόσωπα χωρίς πρόσωπα.  Πρόσωπα που μπορεί να τα συλλάβει το μάτι σου, η σκέψη σου και κυρίως η φαντασία σου, γιατί ουσιαστικά δεν είναι 'ζωντανά'.  Αυτό είναι το blogaki μου.  Τόσο απλά...